Bractwo rycerskie Czarna Gwardia

Corvus

Hmm... Ta zbiórka zaowocowała wieloma nowymi postanowieniami.
Otóż zmieniliśmy czasy- jesteśmy teraz w 3 wieku p.n.e i będziemy tworzyć oddział falangi macedońskiej.
Tutaj trochę o Falandze (thx wikipedia)

Falanga (gr. φάλαγξ phalanks, dopełniacz φάλαγγος phalangos) – zwarta formacja bojowa greckiej, a potem macedońskiej i hellenistycznej piechoty.

Falangę typu greckiego tworzyli hoplici ustawieni w 8-16 szeregach jeden za drugim. Gdy zginął hoplita z pierwszego szeregu, na jego miejsce wchodził żołnierz z drugiego. Falanga najczęściej przystępowała do bitwy w szyku zamkniętym, gdzie każdy z hoplitów osłaniał lewą połową swojej tarczy (tzw. hoplonem) swojego towarzysza. Podczas starcia walczyły tylko dwa pierwsze szeregi, pozostali zaś nadawali impetu natarciu pchając swych poprzedników do przodu oraz uniemożliwiali im ucieczkę.

Falanga macedońska używała włóczni dłuższych (tzw. sarissa) niż greckie i dzięki temu miała nad nimi przewagę. Pierwsze cztery szeregi trzymały sarissy poziomo, tworząc zaporę ostrzy. Pozostałe szeregi trzymały sarissy pod kątem 45°, by w razie ostrzału pociski traciły impet odbijając się od włóczni - dla zwiększenia skuteczności tej osłony sarissoforoi poruszali nimi na boki. Doskonałe wyszkolenie umożliwiało macedońskiej piechocie dokonywanie skomplikowanych manewrów (np. obrotu o 90 lub 180 stopni), bez obaw o rozerwanie szyku.

Skuteczność falangi zależała od poziomu wyszkolenia żołnierzy. Tworzyli oni długą (niekiedy na kilka kilometrów) linię frontu. Bitwy z użyciem falangi starano się staczać na terenie możliwie płaskim, gdyż na terenie pofałdowanym istniało niebezpieczeństwo rozerwania szyku, co groziło klęską. Falanga złożona ze słabo wyszkolonych, niedoświadczonych żołnierzy miała bardzo ograniczone zdolności manewrowe.

Organizacyjnie falanga macedońska dzieliła się na następujące jednostki taktyczne:

τάξις taksis (l.mn. τάξεις takseis), licząca ok. 1500 żołnierzy. Ta dość duża jednostka była tworzona według zasad terytorialnej przynależności rekrutów - w armii Aleksandra Wielkiego, przed samym wyruszeniem na wschód, falanga składała się z 8 takseis;
λόχος lochos - 240-256 żołnierzy;
δέκας dekas - 10 żołnierzy, a od czasów Aleksandra 16.
Z uwagi na znaczną redukcję uzbrojenia ochronnego, w porównaniu z hoplitą greckim, nie można uznać macedońskiego falangity za klasycznego ciężkiego piechura. Jego uzbrojenie defensywne składało się ze znacznie mniejszej tarczy (telamon) zawieszanej na szyi i lżejszego, mniejszego hełmu. Mniejsze tarcze pozwalały falangitom macedońskim na formowanie ciaśniejszego szyku w walce, niż hoplitom greckim, a także na większą swobodę w manewrowaniu długą sarissą. Jednak słabsze uzbrojenie defensywne czyniło falangę macedońska bardziej narażoną na ataki łuczników, oszczepników i procarzy.

Kres falangom przyniosły rzymskie legiony walczące w bardziej elastycznym szyku manipularnym. Klęski armii hellenistycznych pod Kynoskefaleją (197 rok p.n.e.), Magnezją (190 rok p.n.e.) i Pydną (168 rok p.n.e.) zakończyły wielowiekowe panowanie falangi na polach starożytnych bitew

HOPLON (tarcza):

Hoplon (gr. ὅπλον) – okrągła tarcza greckiego ciężkozbrojnego piechura - hoplity[1] w okresie pomiędzy VII a III wiekiem p.n.e. Od dawniejszych tarcz z czasów heroicznych zwanych też homeryckimi[2], odróżniała się dwoma uchwytami[3]: pośrodku dla przedramienia tuż poniżej łokcia oraz blisko krawędzi dla dłoni - stąd duża średnica (ok. 90 cm) oraz waga (ok. 8 kg). Krokiem wstecz było niewątpliwie to, że tarcza osłaniała tylko lewą stronę ciała żołnierza. Trzymano ją więc blisko ciała i napierano nią na przeciwnika osłaniając jednocześnie kolegę z lewej w szeregu, co powodowało naturalne spychanie całego szeregu w tym samym kierunku. Takie maksymalne zacieśnienie formacji spowodowało też konieczność operowania tylko jednym rodzajem broni - włócznią - bo w panującym ścisku nawet użycie miecza było niemożliwością.

Przy jej konstrukcji wykorzystano drewno dębowe, które następnie pokrywano skórą (od wewnątrz) oraz brązem (od zewnątrz). Często ozdabiano ją figuralnym znakiem indywidualnym (najczęściej malowano głowę Meduzy) lub ideogramem bądź inicjałem danego miasta-państwa (polis). Najstarszy takie inicjał: "Λ" (Lacedemon - Sparta) jest datowany na rok (przypuszczalnie) 560 p.n.e.

Tarcza ta została stworzona do walki w szyku, zwanym falangą grecką i była używana do połowy III wieku p.n.e., kiedy to zastąpiła ją falanga macedońska o zupełnie innym wyposażeniu i sposobie walki. Noszący ją hoplita stawał w szeregu bardzo blisko kolegów w ten sposób, że jego tarcza zachodziła na tarczę tego z lewej i kryła się pod krawędzią tarczy tego z prawej. Znad takiego "muru" tarcz hoplici zadawali przeciwnikowi ciosy ostrzami 2-2,5-metrowych włóczni skośnie ku dołowi, mierząc w twarze i ramiona. Jak podkreślał, opiewający w swych pieśniach falangę hoplitów, poeta Tyrtajos żołnierz miał stać ramię w ramię z kolegami z falangi i nie porywać się na samodzielne, bohaterskie wyczyny. Achilles nie byłby w czasach falangi bohaterem, a wręcz szkodnikiem rozbijającym zwarty blok falangi.

Zwycięstwa falangi greckiej w wojnach perskich były możliwe dzięki elementowi nacisku - parcia masy ciężkozbrojnej piechoty na lżejsze z natury formacje przeciwnika, który próbował zasłaniać się trzcinowymi tarczami o znacznej przebijalności.

SARISSA (włócznia):

Sarissa (też Saryssa) – długa włócznia piechoty doby hellenistycznej stanowiąca podstawę do tworzenia falangi typu macedońskiego. Jej długość wahała się od 5 do nawet 7 metrów (według różnych źródeł). Sarissy bojowe były krótsze od ćwiczebnych. Ostrze sarissy wykonywano z lanego żelaza, było długie na ok. 50 cm. Na drugim końcu drzewca znajdowała się ostra stopka służąca do wbijania tej włóczni w ziemię. Stopka mogła zostać również wykorzystana jako zastępcze ostrze w przypadku złamania drzewca. Ciężar sarissy wynosił około 8-10 kg, musiała być więc noszona w obu rękach i, oprócz niewielkich mieczy i tarczy, stanowiła jedyne uzbrojenie falangitów. Podczas walki pierwsze 4 lub 5 szeregów falangi wysuwało swoje sarissy ku przodowi, tworząc tym samym zaporę z ostrzy. Pozostałe szeregi trzymały je pod kątem 45 do 90 stopni. Sarissa była bronią stworzoną specjalnie do walki w szyku zwartym, falangici nie nadawali się do walki w luźnym szyku.

W średniowieczu w Europie pojawiła się broń bardzo podobna do sarissy – pika.

Na pola bitew została wprowadzona przez króla Macedonii Filipa II. Dzięki niej macedońscy hoplici zyskali przewagę nad grecką falangą, co pozwoliło Filipowi pokonać państwa greckie, a jego synowi Aleksandrowi podbić całą Persję (w armii perskiej walczyły tysiące greckich najemników). Dominacji sarissy na polach bitew położyli kres Rzymianie. Klęski sarissoforoi (gr. noszący sarissę) pod Kynoskefalaj, Magnezją i Pydną w pierwszej połowie II w. p.n.e. ukazały główną wadę sarissy – jej nieprzydatność w przypadku rozbicia szyku falangi.

Thiaury